prev next

Szkoła Narciarska Equipe i Warszawski Klub Narciarski zapraszają wszystkich chętnych (roczniki 2003 i starsi) na Kurs Pomocnika Instruktora SITN-PZN

http://www.sitn.pl/szkolenie/pomocnik-instruktora-pzn-stazysta

Zajęcia teoretyczne będą się odbywały już w czerwcu. Część praktyczna grudzień 2019 i styczeń 2020. Zgłoszenia prosimy przesyłać na adres: wkn@wkn.pl lub equipe@equipe.waw.pl
Po otrzymaniu wstępnych zgłoszeń podamy miejsce i termin zajęć teoretycznych oraz koszt.
EQUIPE i WKN

prev next

Narciarskie stoki w Warszawie znajdowały się zawsze, byle był śnieg.

Zanim powstał wyciąg krzesełkowy na Szczęśliwicach, narciarze pojawiali się na skarpie warszawskiej (pradolina Wisły) od Lasku Bielańskiego przez stok spod kościoła Nawiedzenia N.M.P. na Nowym Mieście, Gnojną Górę na Starówce, na Powiślu w Parku Kultury u stóp Muzeum Wojska i Sejmu oraz w Agrykoli, aż po Powsin.

Nad wszystkim górowała mokotowska skocznia narciarska o punkcie konstrukcyjnym 38m oddana do użytku w 1950 roku, a rozebrana w 2010 roku.

W głębi miasta – na zachód od Wisły istniały dwa kopce: Szczęśliwice i Moczydło.

To na tym drugim był wyciąg wyrwirączka, a pod koniec lat osiemdziesiątych odbyły się zawody w slalomie równoległym, które komentował Wojciech Zieliński – znany sprawozdawca sportowy.

Góry dla Licencjonowanych Szkół Narciarskich SITN-PZN zlokalizowanych w Warszawie okazują się być i daleko, i blisko. Na odległość wpływa postrzeganie fizycznego dystansu w kilometrach przez pryzmat jakim jest czas i sposób dojazdu, atrakcyjność miejscowości, koszty na miejscu, towarzystwo, narciarski program realizowany podczas wyjazdu, prowadzący zajęcia.

To właśnie z tych powodów tak samo daleko i tak samo blisko jest z Warszawy do Białki Tatrzańskiej, Zieleńca, Trentino, Francji czy Gruzji. Wydaje się, że LSN zlokalizowane w Warszawie są szczególnie wyczulone na specyficzne potrzeby narciarzy, którzy do nich trafiają i mając ofertę przygotowane pod te potrzeby powodują, że góry dla mieszkańców nizin są blisko. Każda szkoła koncentruje się na innych szczegółach, a może i innych emocjach towarzyszących narciarstwu, a operując w swoistych niszach nie obawia się konkurencji.

Więcej poczytajcie sami na 162 stronie tegorocznego Informatora Przedsezonowego SITN-PZN.

http://sitn.pl/dokumenty/615,informator-przedsezonowy-2018-2019.html

Wyniki: mężczyźni – 1. Anton Palzer (GER) 27’09’’ 2. Davide Magnini (ITA) 27’14’’ 3. Robert Antonioli (ITA) 27’21’’; kobiety – 1. Axelle Mollaret (FRA) 31’37’’ 2. Emelie Forsberg (SWE) 32’15’’ 3. Victoria Kreuzer (SWI) 32’24’’ .

Polka – Iwona Januszyk (https://www.goldenline.pl/iwona-januszyk2/ ) była 23cia z czasem 37’45’’ , natomiast juniorzy z Polski Jan Elantkowski – 19ty: 35’09’’ ; Krzysztof Wojciechowski 22gi: 36’42’’ ; Kacper Sawicki – 23ci: 36’54’’ . http://www.ismf-ski.org

http://www.fontblanca.ad

Program tegorocznych zawodów Font Blanca pokrzyżowały warunki atmosferyczne. W sobotę 27 stycznia 2018 ekstremalnie zimowa pogoda z obfitymi opadami śniegu zmusiła organizatorów najpierw do przesuwania godzin startu w wyścigach indywidualnych, a następnie do odwołania zawodów. Świeży opad 80 cm śniegu wraz ze stałym i silnym wiatrem utworzyły zaspy i ograniczyły widzialność – co spowodowało istotne ograniczenie bezpieczeństwa startujących w ski-touringu. Pomimo wysiłków organizatorów i dziesiątek wolontariuszy oznaczenie wyznaczonych tras przestało być możliwe i po raz pierwszy w historii Font Blanca zawody się nie odbyły.

http://www.fontblanca.ad

Sobota – 9 grudnia: przylot z Krakowa + transfer z lotniska w Gironie spodziewane przybycie do hotelu o 23:30

Niedziela – 10 grudnia: Wizyta narciarska w Pal-Arinsal, Vallnord.

11:30 Prezentacja resortu w sali w schronisku Pla de la Cot. Popołudnie: czas wolny

Poniedziałek – 11 grudnia:

Wizyta narciarska w Pal-Arinsal, Vallnord.

10:30 Spotkanie na śniegu z instruktorami miejscowej szkoły narciarskiej – przejazd z Pal do Arinsal na nartach, wspólne warsztaty na śniegu.

Popołudnie: 18:00 Spotkanie z AAME, EFPEM, Andorra Turism - rządowy program narciarstwa w szkołach; przestrzeń konferencyjna hotelu.

Wtorek – 12 grudnia:

Wizyta narciarska w Arcalis-Ordino, Vallnord.

Ski-bus: 9:30; 11:00 Prezentacja Resortu w sali w schronisku La Coma.

Ski-bus powrotny: 16:00; Popołudnie: czas wolny
Środa – 13 grudnia:
Wizyta narciarska w Arcalis-Ordino, Vallnord.
Ski-bus: 9:00; 10:00-12:00 Spotkanie na śniegu z instruktorami miejscowej szkoły narciarskiej – wspólne warsztaty na śniegu.
Ski-bus powrotny: 16:00; Popołudnie: czas wolny

Czwartek – 14 grudnia:

Wizyta narciarska w Grandvalira.

Autobus o 9:00, powrotny o 16:00.

10:00 – prezentacja resortu w Sali VIP Tarter Sector.

Spotkanie na śniegu z instruktorami miejscowej szkoły narciarskiej z sektora Soldeu/El Tarter, wspólne warsztaty na śniegu.

Popołudnie: 18:30 Spotkanie i prezentacja oferty Andory: rent-a-ski, pozostałe aktywności dostępne w zimie - restauracja hotelu.
Piątek – 15 grudnia:

Wizyta narciarska w Grandvalira.

Autobus o 9:00, powrotny o 15:00.

9:30 w dolnej stacji budynku gondoli w Funicamp. Spotkanie na śniegu z instruktorami miejscowej szkoły narciarskiej z sektora Encamp i Pas de la Casa/Grau Roig, wspólne warsztaty na śniegu.

Popołudnie: zwiedzanie Andorra La Vella.
Sobota – 16 grudnia:

Wyjazd o 11:00.; Od 15:00 zwiedzanie Girony.
Wylot o 20:20.

Freeride World Tour

Zawody otwierające cykl Swatch Freeride World Tour – FWT w 2017 roku zaplanowano w Chamonix-Mont-Blanc (Francja), kolejne w Vallnord-Arcalis (Andorra) i następne w marcu w Fieberbrunn (Austria), po to by wybierając 2 lepsze wyniki z 3 startów zakwalifikować zawodników do finałowych zawodów w marcu w Heines-Alaska (USA) i w kwietniu w Verbier (Szwajcaria). Zawody kwalifikacyjne FWQ odbyły się w styczniu 2017 w opisywanej na innych stronach tego informatora Hakubie (Japonia).

Reguły FWT wymagają, aby zawody rozgrywać w konkurencjach narciarskich i snowboardowych dla kobiet i mężczyzn poza regularnymi trasami narciarskimi w odległych i wyniosłych miejscach dostępnych jedynie na piechotę. Tegoroczne plany zostały zaburzone przez silne wiatry wiejące w Alpach francuskich, które spowodowały, iż pomimo dostatecznych warunków śniegowych, kierując się bezpieczeństwem startujących nie znaleziono w dolinie Mont-Blanc, ani w pobliskim sąsiedztwie odpowiednio dla freeride „zakazanych tras”. Podobnie jak 3 razy w ostatnich dziesięciu sezonach, organizatorzy w celu zapewnienia bezpiecznych warunków dla wszystkich startujących podjęli decyzję o przeniesieniu zawodów i rozegraniu dwóch kwalifikacji w jednym miejscu. Po raz drugi z uwagi na fantastyczne warunki śniegowe oraz wybór różnorakich, nie powtarzających się tras podwójne zawody rozegrano w dniach 9-16 lutego 2017 w resorcie narciarskim Vallnord-Arcalis w Andorze.

Ci z nas, którzy tegoroczne ferie zimowe spędzali w Arcalis mieli nie tylko niebywałą okazję kibicowania ponad pięćdziesięciu zawodnikom freeride, ale sami doświadczyli wymagających warunków atmosferycznych. Wcześniejsze obfite opady zakumulowały świeży śnieg poza trasami, a zmienna pogoda i duże różnice temperatur pozwoliły na powstanie w wielu miejscach szreni, tworząc nierówne warunki do wykonywania skrętów. Szczęśliwie jaskrawo świecące słońce zmiękczało śnieg w dniach zawodów zarówno na stokach Baser Negre od 2700 m npm podczas „FWT Chamonix-Mont-Blanc” jak i na stokach Serra de Balma podczas „FWT Vallnord-Arcalis”. Ta druga ulokowana na wysokości 2450 m npm jest nazywana przez zawodników „Ogródkiem Smoothy’iego” dla upamiętnienia przełomowego przejazdu dokonanego tutaj w 2015 roku przez Sama Smoothy. Miejsce z ponad 500 m różnicą wysokości oferuje mnogość wybory linii przejazdu od jazdy na wprost poprzez techniczną sekcje klifu i jest zakończone łagodnym wybiegiem. Po zakończeniu zawodów Swatch FWT na podium w Arcalis stawali reprezentanci Austrii, Finlandii, Francji, Hiszpanii, Kanady, Szwajcarii, Szwecji, USA i Włoch; w tym późniejsi zwycięzcy finałów w Verbier: Sammy Luebke – snowboard, Anne-Flore Marxer – snowboard oraz rankingu za rok 2017: Lorraine Huber (9180 pkt) i Leo Slemett (8280 pkt) w narciarstwie, Marion Haerty (9400 pkt) i S. Luebke (10000 pkt) w snowboardzie. Więcej informacji można odnaleźć na stronie: http://www.freerideworldtour.com

Narciarze z całego świata interesujący się freeride’em znają Arcalis nie tylko z doskonałych warunków terenowych i śniegowych, ale również z uwagi na możliwości szkoleniowe i eksploracyjne oferowane przez miejscowe szkoły narciarstwa poza trasowego – np. Escuola Freeride Arcalis. W szkole, należącej do FWT Club, zajęcia są prowadzone na wszystkich poziomach zaawansowania z wykorzystaniem metodologii zatwierdzonej przez Freeride World Tour przez instruktorów snowboardu, telemarku i narciarstwa poza trasowego wraz z przewodnikami górskimi – niezbędnymi, gdy grupa udaje się w teren poza geograficzne granice stacji narciarskiej. Ze względu na to, że zapewnienie bezpieczeństwa jest pierwszoplanowe obok zabawy i rozwoju umiejętności, szkoła wyposaża uczestników szkolenia w plecak zawierający niezbędny sprzęt (kask, łopatka, sonda, nadajnik itp.). Możliwy jest udział 1-6 osób w jedno lub półdniowych zajęciach nazwanych „Doświadcz freeride’u”. Innymi programami trwającym 4 godziny lub cały weekend są „Odkryj Arcalis”, a kolejnym dla wymagających i doświadczonych powyżej 30 r.ż., jedyny dostępny w Pirenejach i półwyspie iberyjskim tygodniowy „Heliski camp”. Alternatywą dla osób wymagających i średniozaawansowanych jest „Freeride camp” – bez wypraw helikopterowych, zwykle z kilometrowymi zjazdami. Dodatkowo oferowane są: tygodniowe szkolenie dla grup nastolatków (14-17 lat) ze szczególnym naciskiem kładzionym na zasady bezpieczeństwa i zachowania w górach; lekcje indywidualne oraz dla grup 4-8 osobowym „A la carte Freeride” – czyli program przygotowany według życzenia.

Dotychczas, odwiedzając Andorę w zimie mieliśmy okazję w każdym sezonie przyglądać się innym światowym wydarzeniom sportowym. Był to gigant kobiet w ramach Pucharu Świata, zawody Font Blanca w skialpinizmie czy tak jak ostatnio Freeride World Tour. Letnie pobyty też mają swoje atrakcje takie jak ubiegłoroczny etap Tour de France z metą w Arcalis czy coroczne zawody w rowerach górskich – w tym roku Maja Włoszczowska zajęła w Vallnord drugiego lipca 6 miejsce, utrzymując trzecią pozycję w pucharowej punktacji.

XIII Kongres IVSI Hakuba, Japonia 2017 r.

Narciarski fitness, czyli francuski workshop

Warsztaty przeprowadzone dla uczestników XIII Kongresu IVSI przez kolegów z Francji składały się z dwóch, a właściwie z trzech części, gdyż część pierwsza zorganizowana w sali konferencyjnej Happo Bunka Kaikan była zarówno teoretyczna jak i praktyczna, natomiast właściwa część praktyczna odbywała się następnego dnia na śniegu. Teoretycznym wstępem był wykład, nawiązujący do artykułu w medycznym czasopiśmie Lancet (Volume 378, Issue 9798, 1–7 October 2011, Pages 1244-1253 http://www.sciencedirect.com/science/article/pii/S0140673611607496?showall%3Dtrue%26via%3Dihub ) Wen Ch. i wsp. „Minimum amount of physical activity for reduced mortality and extended life expectancy: a prospective cohort study.”, w którym autorzy, w analizie prospektywnej, obejmującej ponad 400 tysięcy zbadanych osób (199 265 mężczyzn oraz 216 910 kobiet) w ramach projektów skriningowych prowadzonych w latach 1996-2008 na Taiwanie wykazali, że 15 minut dziennie lub 90 minut tygodniowo ćwiczeń fizycznych wykonywanych ze średnią intensywnością ma korzystny wpływ na zmniejszenie ryzyka śmierci i wydłużenie spodziewanej długości życia, niezależnie od płci i wieku, nawet u osób zagrożonych chorobami sercowo-naczyniowym. W omawianym badaniu, po średnim czasie obserwacji wynoszącym 8,05 roku (odchylenie standardowe = 4,21 roku), stwierdzono u osób, które ćwiczyły niezbyt intensywnie, średnio 92 minuty tygodniowo lub 15 minut dziennie 14% redukcję ryzyka zgonu z jakiegokolwiek powodu (względne ryzyko zgonu =0,86; 95% CI 0,81-0,91) oraz 3-letnie wydłużenie spodziewanej długości życia.

Na zakończenie wykładu Francuzi przytoczyli dane europejskie z 2014 roku http://europa.eu/rapid/press-release_MEMO-14-207_en.htm , z których między innymi wynika, że chęć poprawy zdrowia (62% respondentów) oraz chęć poprawy sprawności fizycznej (40% respondentów) są głównymi motywatorami mieszkańców Unii dla angażowania się w sport i aktywność ruchową.

Dysponując tak solidnymi argumentami naukowymi Francuski Związek Narciarski (Federation Française de Ski - FFS) postanowił systemowo wpływać na wykonywanie przez narciarzy ćwiczeń o charakterze fitnesowym zarówno w salach gimnastycznych (przygotowanie do sezonu, zajęcia rekreacyjno-ruchowe w siłowniach itp.) jak i na śniegu poprzez uprawianie narciarstwa. Motywacją do regularnego wypełniania dziennego lub tygodniowego minimum aktywności fizycznej, a także do wiązania takiej aktywności z narciarstwem – również przez korzystania ze wsparcia instruktorów FFS ma być uzupełnianie dzienniczków nazwanych Passeport Ski Sante – czyli w wolnym tłumaczeniu Paszportu Zdrowego Narciarstwa. Notowanie osiąganych wyników dopinguje do regularności, pozwala obserwować osiągane postępy, mimo że to nie one są celem samym w sobie, jak również rozwijać równowagę, siłę, wytrzymałość, czucie przestrzeni jakże pomocne w sportach śnieżnych. Zaproponowane w dzienniczku ćwiczenia-sprawdziany mają zarówno charakter jak i narciarskie nazwy: np. utrzymanie prawidłowej pozycji zjazdowej powyżej 3 minut ze stopami ustawionymi osiowo na dwóch rurkach w sprawdzianie „Downhill - Alpine Tour” pozwala uzyskać kategorię Kitzbuhel. Pozostałymi ćwiczeniami wykonywanymi przez nas na sali po zakończeniu wykładu były:

- obrót wokół pionowej osi ciała w wyskoku obunóż („Toupie Freestyle 360º w Snow Park resort): np. <90º to kategoria Laax;

- skok w dal z miejsca obunóż („Jumping Tour – Hill): np. >175cm to kategoria Lillehammer;

- 5-minutowy marsz z kijkami do nordic walking („Nordic O2 – Cross-Country Tracks): np. >900m to kategoria Zakopane;

- czas utrzymania równowagi na jednej nodze z jednoczesnym mierzeniem do celu z imitacji biatlonowego karabinu („Riffle Balance – Standing Shoot): np. <5 minut to kategoria Ostersund.

Następnego dnia na trasie demonstracyjnej, położonej powyżej budynku szkoły narciarskiej Happo-One Ski School, wszyscy uczestnicy Kongresu mieli możliwość udziału w sprawdzianach narciarskich przygotowanych i prowadzonych przez ekipę francuską. Zaproponowane ćwiczenia miały odniesienie do wcześniej przez nas wykonywanych w sali konferencyjnej, a ukończenie każdego z nich były skrupulatnie odnotowywane przez prowadzących. Jednym z nich był przejazd na czas po bramkach gigantowych po trasie, na której znajdowały się dwa progi, a za metą należało objechać kolejną tyczkę i podjeżdżając pod górę pokonać coś na kształt tzw. „trójkąta Haczkiewicza”. Innym była jazda w skos stoku trzech narciarzy, trzymających tyczkę, z których zadaniem jednego było wykonywanie przysiadów, a dwóch pozostałych przeciwdziałanie temu ruchowi. Następnie nieprzerwana jazda w skos stoku, kolejno w dwóch kierunkach, wzdłuż leżących na śniegu tyczek i pokonywanie skokiem, bez dotykania nartami przygotowanych przeszkód. Kolejnym to jazda na jednej narcie, trawersując stok z jednoczesną obserwacją osoby stojącej z boku, tak by na mecie umieć podać cyfrę pokazaną przez tą osobę, a następnie oczywiście następował przejazd na drugiej nodze w przeciwnym kierunku. A na koniec „kółko graniaste”, czyli wspólny przejazd w linii spadku stoku 6 narciarzy narciarzy trzymających się za ręce, tworząc koło, z jednoczesnymi obrotami koła wokół jego środka.

Paszport Zdrowego Narciarstwa dołączył do pozostałej, w tym sprawdzianów sportowych takich jak Fleche czy Chamoise, oferty Ecole de Ski Francaise.

Pomiń pozycje płużną, czyli austriacki workshop

Instruktorzy z austriackiego stowarzyszenia Naturfreunde (www.naturfreunde.at ), obserwując współczesne społeczeństwo, które staje się wielokulturowe i uzależnia od szybko zmieniających się informacji dostarczanych mobilnie zauważyli, że ludzie stali się mniej cierpliwi, szukają wygody, oczekując szybszej nauki narciarstwa z dużą ilością zabawy, nawet wypożyczany sprzęt powinien być bezpłatny. Aby sprostać takim wyzwaniom zaproponowali naukę narciarstwa wszędzie, gdzie tylko jest dostępny śnieg i pożądane nachylenie stoku, łącząc w jednej grupie dorosłych z dziećmi, byle tylko łączyła ich ta sama kultura. Ponadto uznali, że można pominąć naukę jazdy w pozycji płużnej i wykonywać ćwiczenia od razu na nartach ustawionych równolegle. W przedstawionych podczas wykładu filmie wykazali, że odpowiednio dobrani instruktorzy wykorzystując odpowiednio dobrane ćwiczenia mogą uczyć jazdy na nartach bez znajomości języka uczniów w tym przypadku pochodzących ze środowisk imigranckich. Zestaw prawie bliźniaczych ćwiczeń przedstawili nam następnego dnia na śniegu, prowadząc zajęcia z japońskimi dziećmi z Hakuby. Łatwo przewidzieć, że podstawą jest naśladowanie instruktora, demonstrującego proste zadania ruchowe wykonywane z pomocami takimi jak lina, miotełki, kółka, przedmioty do przenoszenia, tyczki ułożone na śniegu itp. Wiele było gier i zabaw na płaskim, tak niezbędnych w nauczaniu początkowym. Szereg ćwiczeń znamy z naszego Sitnusiowego Programu Nauczania Dzieci, ale część z nich była wykonywana jednocześnie w grupie, często trzymającej linę – podobnie jak przedszkolaki idące na spacer. Oczywiście efektów takiego szkolenia nie mogliśmy zauważyć po 90 minutowym warsztacie z instruktorami Naturfreunde, ale we wcześniej oglądanym filmie grupa dorosłych i dzieci, nie znająca nart, po 5-dniowym kursie opanowała podstawową jazdę równoległą, z pominięciem pozycji płużnej i komunikacji głosowej.

Złap mnie jak potrafisz, czyli niemiecki workshop

Koledzy z Niemiec, podobnie jak podczas wcześniejszych kongresów IVSI, w trakcie warsztatów przygotowanych dla uczestników tegorocznej konferencji kładli nacisk na samoświadomość i strefę mentalną dobrych narciarzy, którzy chcą doskonalić swoje umiejętności. W tym roku naszą uwagę skoncentrowali przede wszystkim na krótkim skręcie. Po ustawieniu uczestników zajęć na górze stoku zostaliśmy poproszeni o podanie głośno własnej oceny częstotliwości krótkich skrętów z jaką mamy zamiar przejechać trasę. Częstotliwości, czyli liczbę skrętów na minutę. Okazuje się, że istnieją aplikacje mobilne, które dokonują takich pomiarów w czasie rzeczywistym – podczas jazdy lub zachowują się jak kamerton muzyczny i zamierzoną częstotliwość podają dźwiękowo. My tymczasem zjeżdżaliśmy jeden za drugim, a pomiaru dokonywała prowadząca zajęcia. Nasza częstotliwość zmieściła się w zakresie od 85 do 98 skrętów na minutę. Następnie zostaliśmy poproszeni o dalszy przejazd, ale z częstotliwością mniejszą o ok. 10-15%, a potem, co było znacznie trudniejsze, o przejazd z częstotliwością większą o ok. 10% od tej z pierwszego przejazdu. Dowiedzieliśmy się, że każdy z nas ma naturalną tendencję do częstotliwości krótkiego skrętu dopasowanej do danego stoku i zachęcano nas, aby ją świadomie zmieniać w celu doskonalenia techniki. W kolejnym ćwiczeniu, polegającym na przejeździe w parach, naśladując prowadzącego, zadaniem był obowiązek opisania po zatrzymaniu się nie tego co bym chciał zmienić w jeździe osoby prowadzącej, lecz tego co świadomie zmieniałem by dopasować się do techniki prowadzącego; na przykład zwiększyć amplitudę odciążenia NW, czy zmniejszyć kompensację lub intensywniej rotować stopami w pierwszej fazie skrętu. W kolejnych przejazdach następowała zmiana prowadzących, ale również zadania na świadome włączeniu przez prowadzącego elementu dla siebie nietypowego – np. podskoku czy przesadnego przejście z narty na nartę. W czasie dojazdu wyciągiem krzesełkowym na dłuższy stok, niezbędny do ćwiczenia jakim był przejazd grupy jeden za drugi pomiędzy osobami, które już się zatrzymały po przejeździe pomiędzy poprzednikami, wyznaczając tym samym miejsce skrętu następnej osobie; były chwile nie tylko na odpoczynek, ale także rozkoszowanie się pierwszym dniem tegorocznej wiosny. Kwitnących wiśni co prawda nie było widać, gdyż te czekały na nas dopiero w Tokio. Natomiast zaskakiwała duża liczba Japończyków, którzy na stoku zasłaniali twarze maskami lub chustkami. Dopiero uświadomienie sobie, że pod koniec marca nie tylko znajdujemy się na wysokości 1800 m nad poziomem morza, ale nasza szerokość geograficzna jest identyczna z położeniem Casablanki w Maroko tłumaczyła nasze obserwacje, oraz to co niektórzy, lekceważąc filtry ochronne doświadczali na własnej skórze. Zanim przystąpiliśmy do ostatniego zadania w ramach warsztatów niemieckich, japońscy instruktorzy dumnie pokazywali nam ze szwajcarską precyzją punkt na śniegu, w którym Hermann Maier popełnił niewybaczalny błąd i po dramatycznie wyglądającym upadku w lewym skręcie, przerywając siatki ochronne nie ukończył zjazdu podczas XVIII Igrzysk Olimpijskich w 1998 roku. Z nostalgiami olimpijskimi stykaliśmy się co krok. Dość wspomnieć, że ktoś z polskiej delegacji mieszkał w tym samym hotelowym pokoju co Pernilla Wiberg szwedzka srebrna medalistka w olimpijskim zjeździe.

EQUIPE

Szkoła Sportów Śnieżnych

Witamy

Kursokonferencja KKIWA

Nowy Roku witaj !

Program pobytu instruktorów SITN-PZN w grudniu 2017 w Andorze:

Freeride World Tour

XIII Kongres IVSI Hakuba, Japonia 2017 r.